Jouw overlijden trof ons vorige zondag als een donderslag bij heldere hemel. Eigenlijk kunnen we het nog steeds niet geloven dat we je nooit meer zullen terugzien. We zullen je enorm missen in dederdeoever en daar buiten. Je bracht steeds een goed humeur mee en je onuitputtelijke energie stak iedereen aan. Technische problemen zag je als uitdagingen. Hoe ingewikkeld het probleem voor ons ook leek, je vond altijd eenvoudige en haalbare oplossingen. Je stond steeds klaar om mensen te helpen en je haalde daar je motivatie uit. Zelf bleef je liever uit de schijnwerpers, je was de stille stuwende kracht achter de schermen. Iedereen in het team waardeerde jouw inzet, en dat willen we hier nogmaals benadrukken. Je was een toffe collega, meer je was een goede vriend op wie we steeds konden rekenen. Een brede glimlach, een twinkeling in de ogen – die herinnering willen we blijven koesteren. Deze woorden kan je niet meer horen, Jan. Al deze woorden komen jammer genoeg te laat. Jan heeft in dederdeoever met Marc Tritsmans en Jef Van Eynde onder andere gewerkt aan het kunstproject landschapsdichter 2012. Hij kon het goed vinden met beiden en ontdekte de poëzie van Marc Tritsmans:
Men heeft me een naam gegeven.
Er is dus iets in mij dat blijkbaar duurt.
Terwijl toch niet het water dat geen tel hetzelfde blijft.
Het laat me achter en ik zie het nooit meer weer.
En niet de bedding die alleen vertelt waarlangs maar niet verklaart waarom de zon zo uitbundig op de golven danst.
Of ben ik dit alles: het riet bij de oever, het water, de glanzende rotsen, al het geklater.
En ben ik dit alles niet. Maar slechts wat het geduldig samenhoudt.
Els, Elke en Frederic, Lien jullie blijven voor ons wat Jan was.